Je kunt je gevoel alleen maar uitdrukken in je moerstaal. Toch?
Of je zou kunnen zeggen dat je een taal pas beheerst als je er je gevoel in kunt uitdrukken.
Maar volgens mij is taal een armoedig vehikel voor je gevoel. Als je je gevoel in woorden uitdrukt, kan dat prachtige taal opleveren. En als het daar bij blijft, blijft het bij mooie woorden. Om je gevoel echt uit te drukken heb je geen woorden nodig en dus ook geen taal. Met je ogen kun je alles zeggen in elke taal en met de rest van je non-verbale uitdrukking maak je het compleet.
Een goed voorbeeld van wat ik bedoel in een verhaal van een internist over de vroegere professor Mandema in een Gronings ziekenhuis. Het moet minstens 50 jaar geleden gebeurd zijn, maar is nog altijd actueel.
Hij liep visite en kwam bij een grote trotse boer met onbehandelbare kanker die daarvan nog op de hoogte gesteld moest worden. Hij gaf de man een hand, ging naast hem zitten en zei: “Tja.” De patiënt knikte. Daarna was het weer stil. Dit tafereel herhaalde zich. Daarna stond Mandema op, gaf de patiënt een stevige hand en liep naar het volgende bed. Na afloop van de visite ging de internist terug naar de patiënt. De boer vertelde dat de professor bij hem was geweest en dat ze zo fijn hadden gepraat. de arts vroeg of hij nog uitleg over zijn ziekte wilde. De boer schudde zijn hoofd: de dokter hoefde niets meet te vertellen.
Bron: Column ‘Tja’ van Anne-Mei The in Het Parool van 4 januari 2014
Reageer op https://www.facebook.com/coaching.bij.janfrits of hier op deze site.
Als je dit wilt delen, kun je de knoppen onderaan de pagina gebruiken.
Wil je een abonnement op mijn blog, vul dan je naam en e-mailadres in.