Ooit vroeg mijn coach me wanneer ik mijn verantwoordelijkheid ging nemen. Woedend werd ik. Ik zat tegen een burn-out aan en één van de oorzaken was dat ik me, vooral in mijn werk, voortdurend voor van alles en nog wat verantwoordelijk voelde. En dan ging hij me vertellen dat ik nog meer verantwoordelijkheid moest nemen? De coach liet me even uitrazen en vroeg toen wanneer ik verantwoordelijkheid ging nemen voor me zelf. Toen was ik met stomheid geslagen.
Het eerste en belangrijkste waarvoor je verantwoordelijk bent, is jezelf. Brandweerlieden leren dat ze als eerste dat ze voor hun eigen veiligheid moeten zorgen en dan pas voor die van slachtoffers. Misschien een beetje tegen de intuïtie van de held in die onmiddellijk wil gaan redden, maar wel logisch want een dode brandweerman kan geen levens redden.
Het gebod luidt ‘heb uw naaste lief als u zelf’ levert veel naastenliefde op. Maar als je vooral naastenliefde hebt, ga je voorbij aan een belangrijk deel van dat gebod. Het gebod stelt namelijk, als vanzelfsprekend, dat je van je zelf houdt. Ook logisch wat als je niet voor je zelf zorgt, kun je niet voor anderen zorgen.
Terug naar wat de coach mij vroeg. Waar het om ging was dat ik oude pijn die ik steeds negeerde maar eens moest herkennen en erkennen. Had ik er wel eens een traan om gelaten? Het werd tijd om ‘mijn verlies te nemen’, te aanvaarden dat het er was en dat het bij me hoorde.
Toen kon ik er pas mee af rekenen en dat was nodig om verder te komen.
Wil je een abonnement op mijn blog, vul dan hieronder je naam en adres in.