‘Je moet weten dat elke donkere wolk een rookgordijn is om de waarheid te verbergen, en de waarheid is, of we ze zien of niet: de zon en de maan zijn er toch en er is altijd licht.’
Uit Instructions for a bad day van Shane Koyczan (hele tekst hier).
Die donkere wolk is er echt. Je ziet de wolk, de mensen die om je heen staan, zien die wolk ook. Een wolkenveld kan zo groot en donker zijn dat je echt in het donker staat. Die wolk beneemt je compleet het zicht op wat er achter is: licht. Je kunt het licht van de maan niet zien, je kunt de warmte van de zon niet voelen.
Achter de wolken schijnt de zon. Heel oud en flauw en uitgekauwd. Flauw als je er pijn en verdriet mee wllt ontkennen, optimisme probeert te forceren. Het is heel gemakkelijk om over iemands gevoel heen te walsen door net te doen of er niets aan de hand is of net te doen of het allemaal niet zo erg is. Doe dat ook niet met je eigen gevoel.
Als je onder een donkere wolk staat, erken die dan. Erkenning van wat er is, is altijd een eerste stap naar iets anders. Vanuit die erkenning kan je onderzoeken wat je nodig hebt om in beweging te komen of om te blijven waar je bent. ‘Neem elke hand aan die je wordt aangereikt om je ergens uit te trekken waar je niet uit kunt ontsnappen’, schreef Koyczan. Of misschien heb je iemand nodig om bij je te blijven staan in de regen.
Vraag daar om als niemand ziet dat je hulp nodig hebt, vraag harder als niemand het hoort.
Wil je een abonnement op mijn blog, vul dan je naam en e-mailadres in.